Galatasaray ın 3 0 lık galibiyeti kimseyi aldatmasın

Siz bakmayın maçın 3-0 bittiğine. Galatasaray sahaya sadece bir skor değil, bir futbol dersi bıraktı.
Sahanın her metresine hükmeden, oyunun temposunu istediği gibi ayarlayan Sarı Kırmızılılar, attığından çok daha fazlasını kaçırdı.
İddia ediyorum; Victor Osimhen sahada olsaydı, bu maç tabelaya sığmayacak bir skora yürüyebilirdi.

Son haftalardaki yüksek form grafiğini Kasımpaşa karşısında da sürdüren Galatasaray, ligin ilk yarısını lider kapatırken sanki rakiplerine "zirvenin sahibi benim" mesajı verdi.
Belki de futbolda, aynı ligde yer alan iki takım arasındaki fark bu kadar çıplak gözle nadiren görülür. Galatasaray rakibini sadece skor tabelasında değil, oyunun her katmanında ezdi. İlk dakikadan itibaren kontrolü eline aldı; oyunu kendi yazdı, kendi oynadı. Kasımpaşa’ya düşen ise yalnızca bu oyunu seyretmek kaldı. Bir takımın 93 dakika boyunca rakip kaleye tek bir şutu bile olmaması güçsüzlük değil teslimiyettir.
Galatasaray adına orta sahada dişli, kanatlarda yırtıcı bir futbol vardı. Bu düzenin en gürültülü sesi ise iki isimden yükseldi: Barış Alper ve Yunus. Sanki ciğerleri bitmeyen bir maç oynadılar...

Bu ikilinin mimarı olduğu ilk gol… İşte orada futbolun özü vardı. Barış Alper son kanatta kasırga gibi koptu. Tutabilene aşk olsun. En az kırk metre topu ayaklarına zincirlemişçesine taşıdı, bir de çalım ekledi. Ceza alanına girerken Yunus’a sadece şunu söyledi: “Al, bu gol senin.”
Yunus bu ikramı geri çevirecek futbolcu değildi.
Aynı Yunus, Sara’nın attığı ikinci golde presi ve asistiyle bir kez daha parladı.
Sane, Torreira, Sallai, İlkay ve diğerleri görevlerini kusursuz yapan isimlerdi.
Ve Mauro Icardi…
Koştu, çalıştı, zorladı. Ama herkes ondan gol bekliyordu. Beklenen oldu; üçüncü golü attı. Bu vuruşla birlikte Icardi, Galatasaray tarihinde en fazla gol atan yabancı futbolcu olarak adını bir kez daha tarihe yazdırdı.
90 dakikanın özeti şu.
Hırs, mücadele, istek, kalite ve goller.
Bu oyunun adı Galatasaray'dı.