Ay yine parlıyor yıldız yine ışıldıyor: Milli takım bize ne anlatıyor?

Muhteşemsin Milli Takım.
Muhteşemsiniz Bizim Çocuklar.
Kocaeli’nde bu akşam, stadyum adeta bir milletin atan kalbiydi.
Her topa vuruş, Anadolu’nun dört bir yanından yükselen bir yankıya dönüştü.
Tribünlerde sadece bir özlemin sesi çınlıyordu:
“O Dünya Kupası’na katılacağız.”

Üç gün önce Sofya’da Bulgaristan’a altı gol atan ay-yıldızlı çocuklar, Kocaeli çimlerine sadece o hikâyenin devamını değil, ruhunu da getirmişti.
O ruh, Lefter’in zarafetinden, Metin Oktay’ın asil duruşundan, Rıdvan’ın cesaretinden süzülüp gelen bir sürekliliğin adıydı. Bir halkın kolektif belleğinde dolaşan inatçı bir kıvılcım.

Ve bu kıvılcım, Gürcistan’ın üstüne bir hayalet gibi çöktü.
Hakem düdüğü çaldı, milliler sahaya sadece kazanmak için değil, kendini hatırlamak için çıktı.

Sağlı sollu ataklar, tempo, pres, pas, şut, duran top…
Futbolun kitabında ne varsa, sanki bir sanat eseri titizliğiyle icra edildi.
Kenan Yıldız, Merih(2) ve Yunus’un golleri sadece skoru değil, bir düşünceyi büyüttü.
“Bir araya geldiğinde insan, kaderin bile oyununu bozabilir.”

Gerçekten de muhteşemdi milliler. Sahaya sadece ayaklarını değil, kalplerini de koydular.
Her biri, formanın ağırlığını değil, anlamını taşıdı.
Hakan, Kenan, Arda, Kerem…
İsimleri yan yana geldiğinde bir kadro değil, bir senfoni oluştu.
Kimde var böyle bir hücum gücü?
Hakan'ın liderliği, Kenan'ın iş bitiriciliği, Kerem'in enerjisi, Arda'nın tekniği ve diğerleri.
Bu kadar yetenekli, bu kadar özgüvenli, bu kadar arzulu?

Montella, elindeki taşları sadece doğru yere koymuyor,
onlardan bir oyun felsefesi, bir duruş biçimi inşa ediyor.
Sahadaki düzen, bir taktik planın ötesinde,
bir ahengin, bir inancın ifadesi.

Ve en güzeli; Bu çocuklar oynadıkları futboldan gerçekten zevk alıyor.
Topla buluşurken gülüyorlar, paslaşırken konuşmadan anlaşıyorlar.
Birlikte sevinmenin kardeşliğini yaşıyorlar.
Gol sevinçlerinde yedeklerle beraber birbirine sarılan o omuzlarda, bir ulusun içten gelen sıcaklığı var.
Ay-yıldızlılar, sahada bir kez daha gösterdiler ki, bu yol inançla yüründüğünde uzak diye bir şey yok.

Dünya Kupası’na giden yolda 4-1'lik bu zafer, karanlıkta yanan bir meşale gibi parlıyor.
Artık sadece bir hedefimiz değil, cebimize koyduğumuz bir ihtimalimiz var.
En azından İspanya’nın ardından grup ikinciliği şansımızı büyüttük.
Evet yol uzun, engeller çok. ama bu oyun gösterdi ki, yürümeye değer.”
Yolumuz açık olsun.
Ayağımıza taş değmesin!